kerkjes en een bijzonder hotel...

Na onze tour door de zoutvlakte en hoogvlakte van Bolivia zijn we doorgereisd naar Puno. In Puno besluiten wij een kerkje te bezoeken. Van de mevrouw bij de balie van het hotel krijgen we een adresje waar wij met de taxi naar toe kunnen. Claartje schrijft: Na slechts 5 minuten zijn we er maar... op het bord staat in het spaans: Jehova´s getuigen. Hoewel het vast hele lieve mensen zijn, maken we aan de taxichauffeur duidelijk dat wij op zoek zijn naar iets anders: una Iglesia Evangelica. Ook de taxichauffeur belt met z´n vrienden en mompelt iets over de mormonen. Neeheee! Dan uiteindelijk vraagt hij: Iglesia Christiana? Jaa, prima, en hij zet ons af bij de Assemblies of God, een soort pinkstergemeente. Wij wandelen de kerk binnen, en er blijkt een dienst voor Aymara-indianen aan de gang te zijn. De voorganger is een bevlogen man, lijkt heel integer maar helaas verstaan wij niets want het is in indianentaal. Het is heel mooi om die (vooral oudere) indianemannen- en vrouwen met hun alpaca-dekentjes te zien luisteren met hun stralende glimlach. Aan het eind zingen we 1 lied, met drums en de voorganger achter de keyboard. Er komt echte peruaanse muziek uit! Een aantal oudere vrouwtjes met mooie grijze vlechten gaan naar voren om te dansen. Zij dansen vooral veel rondjes met prachtige zwierende rokken!

Vanuit Puno maken we een tocht met een boot over het Titicaca meer.  Claartje schrijft: “We gaan eerst op visite bij de Aymara-indianen, die op soort rieten-eilandjes wonen. Het voelt enorm commercieel en toeristisch. Als ze de verplichte liedjes hebben gezongen, en wat uitleg hebben gegeven over hoe zij leven, worden de souvenirtjes uitgestald. We kunnen eigenlijk niet weg gaan zonder iets te kopen. De sociale druk is zeer hoog ;). Als Mirjam zonder iets te kopen weg wil lopen, wordt ze door een Aymara vrouw terecht gewezen dat zij toch echt iets moet kopen van de vrouw bij wie we in het hutje hebben mogen kijken”. Gelukkig is de tweede helft van de tour minder toeristisch en wij bezoeken een prachtig eiland met een hele vriendelijke bevolking. 

Aan het einde van de dag krijg ik een beetje een inzinking; de combinatie van niet lekker zijn, weinig slaap en de kou eisen hun tol en ik besluit om half 8 onder de wol te gaan. Gelukkig doet een beetje slaap wonderen en ik knap langzaam op. De volgende dag reizen we met de bus verder naar Arequipa. Wij verbazen ons over de luxe opzet van de bus, met name over brede stoelen die bijna geheel naar achter kunnen en de overvloedige beenruimte. Al snel komen we erachter dat wij per ongeluk in de eerste klas zijn gaan zitten. Gelukkig mogen we van de vriendelijke mevrouw blijven zitten!

In Cuzco komen we aan in een mooi hotel. Claartje vertelde mij een paar weken terug dat de opbrengst van dit hotel naar een project voor straatkinderen gaat.  Dit blijkt een project voor straatkinderen te zijn waar ik ” toevallig” 2 jaar geleden een boek uit de bibliotheek over heb gelezen toen ik voor het eerst serieus nadacht over het idee om iets met straatkinderen te gaan doen. Ik zie het boek nu liggen op de bovenste plank in het restaurantje van het hotel. Het project is opgezet door een Nederlandse vrouw die tijdens een vakantie in Peru zo werd geraakt door het lot van de straatkinderen dat ze besloot om terug te gaan en iets aan hun lot te doen. Ik was destijds erg onder de indruk van het boek en alles wat zij heeft opgezet. Erg bijzonder om nu hier te zijn! Vanmiddag gaan we een kijkje nemen bij het project.

Met Pasen bezoeken we een kerk in Cuzco. De preek duurt echter wel erg lang… In mijn hoofd bedenk ik ondertussen een plannetje hoe wij zo onopvallend mogelijk weg kunnen gaan zonder teveel aandacht te trekken. Dan begint de dominee opeens over het belang van de internationale kerk en over hoe wij allemaal met elkaar verbonden zijn.  Hij kijkt daarbij in onze richting (aangezien wij op een ander meisje na de enige buitenlanders zijn). Claartje zit half slapend haar Bijbel te lezen en heeft niet door dat vervolgens bijna de hele kerk onze kant op kijkt. Ik geef haar voorzichtig een duwtje tegen haar schouder en probeer haar uit te leggen wat er gebeurt, maar ze lijkt nog niets door te hebben. Dan staan er opeens verschillende kerkleden op die allemaal naar ons toe lopen en ons omstebeurt een knuffel geven en ons vertellen dat ze van ons houden. Ik neem de knuffels vriendelijk in ontvangst en besluit dat we toch nog maar even moeten blijven zitten, omdat het nu waarschijnlijk niet meer mogelijk is om nog ongemerkt uit de kerk te weg te glippen...

Vandaag zullen we nog een beetje uitrusten en morgenochtend vroeg vertrekken we voor een 4-daagse trek naar Machu Pichu...

Reizen door ruig landschap

Vorige week heb ik afscheid genomen van iedereen in Santa Cruz. Het is een bijzondere tijd geweest! Vrijdag zijn Claartje en ik begonnen met reizen. Helaas ging niet alles helemaal zoals gepland. Ons vliegtuig naar Sucre werd twee dagen achter elkaar na lang wachten op het vliegveld gecancelled. Dit maakte het voor ons onmogelijk om op tijd in Sucre te zijn voor onze bus naar Potosi en het vervolg van onze reis naar Uyuni. Uiteindelijk was de enige optie om naar La Paz te vliegen en vanauit daar met de nachtbus naar Uyuni te gaan. Toen wij na een leuke dag in La Paz aankwamen bij de busmaatschappij waarmee we zouden vertrekken bleek dat de stoelnummers die op onze voucher stonden al bezet waren en dat zij niets van onze komst wisten. Gelukkig na wat heen en weer bellen bleken we toch mee te kunnen.Toen ik echter het bordje las wat in het kantoor hing wist ik niet meer zo zeker of ik nog wel met de bus mee wilde. Er stond namelijk met grote letters dat de bus drie keer door water heen zou rijden en dat ze vanwege de ¨terrible¨ staat van de wegen niet kunnen garanderen dat we geen pech krijgen en dat mocht ons iets overkomen dat zij daarvoor geen verantwoordelijkheid dragen. We zijn toch maar meegegaan en na 10 uur hutsend en klutsend in de bus zijn we in Uyuni aangekomen. Dit bleek een soort spookstadje te zijn op grote hoogte en ver van de bewoonde wereld. Nergens was ook maar iets groens te bekennen en overal stonden huizen gebouwd van beton of steen, soms in ernstige staat van verval.Ook waren sommige plekken bezaaid met afval.

De driedaagse tour die wij de volgende dag begonnen was geweldig mooi, maar wel een beetje zwaar. We reden met een jeep door ruig landschap tussen de 4000 en 5000 meter hoogte. Ik had niet door hoe sterk de zon was dicht bij de evenaar op grote hoogte dus mijn gezicht was al snel zwaar verbrand. Dit in combinatie met hoofdpijn en weinig zuurstof vanwege de hoogte, vlagen van buikpijn, een koortsig gevoel vanwege het verbranden, ogen die ernstig geïriteerd waren en voortdurent traanden, ijzige kou, weinig slaap en een gebrek aan ¨natuurlijke¨ toileten omdat er nergens iets groeide, maakten dat het soms behoorlijk afzien was! Op de derde dag heb ik toch maar een hoogtepilletje genomen en dat hielp gelukkig.

De omgeving was prachtig en soms erg ruig zoals je op de foto´s kan zien. Op sommige momenten leek het alsof wij rondreden door planeet mars, afgezien dan van de blauwe lucht. 

Na nog een nacht hutsen en klutsen in de nachtbus zijn we vanochtend aangekomen in La Paz waar wij heerlijk uit hebben kunnen rusten. We zijn een hoop mooie ervaringen en interessante ontmoetingen rijker.

Treinkerkhof

De zoutvlakten, een enorm landschap van alleen maar zout.

 

Aankomst ´s avonds in ons hotel gemaakt van zout

Ons tweede hostel op 5000 meter hoogte, waar geen kachel aanwezig was...

Landschap dat mij doet denken aan een dode planeet.

Op het bordje in de verte staat ¨toilet¨. Wij waren altijd blij zo´n bordje te zien in deze vlakte.

Een overzicht

De afgelopen maand heb ik genoten van mijn tijd in Bolivia. Het zou teveel zijn om alles te vertellen, maar hier volgen een aantal foto's om een impressie te geven.

Op ongeveer een half uur lopen van het jongenshuis ligt deze rivier waar ik met een aantal jongens naar toe ben gegaan.

Later die avond zou er een talentenjacht plaatsvinden en daarom werd er pizza gemaakt. De pizza wordt helemaal zelf klaargemaakt, dus ook het deeg.

Deze jongens waren zich alvast aan het voorbereiden op de talentenjacht

 De talentjacht bleek met name een dansfeestje te zijn, want ze houden erg van dansen in Bolivia. Salsa, merengue en een traditionele Boliviaanse dans waren favoriet.

Roberto leert de jongens oefeningen voor krachttraining.

Dit schattige jongetje is het broertje van een van de jongens in het opvangshuis en hij wilde graag mijn Engelse bijbel lezen.

Een van de meiden uit het meisjeshuis op haar verjaardagsfeestje met haar broer. We hadden de vier jongste jongens meegesmokkeld naar het meisjeshuis als verrassing voor haar feestje

Bijzondere bloemen

Onderweg naar Samaipati waar we een aantal dagen zouden verblijven om uit te rusten en de omgeving te zien kreeg onze taxi een lekke band...

De Aloa Vera plant groeit hier overal. Het is een soort cactus en wanneer je deze openbreekt komt er een slijmerig geel spul uit dat erg stinkt. Laken en Suzette wilde proberen of hun haar er inderdaad gezonder van zou worden.

De omgeving rond Samaipati is prachtig!

 Ook konden we daar genieten van lekker eten en in een Nederlands restaurantje hadden ze zelfs Engelse scones

 Een van de straatjes in het stadje Samaipati

even wennen

Ik begin al behoorlijk gewend te raken aan het leven hier in Bolivia. Diegene die mij een beetje kennen weten dat ik niet zo gek ben op beestjes. In Bolivia zijn echter overal beestjes…Een van de eerste dagen dat ik hier was kreeg ik meteen een vuurdoop. Ik werd namelijk wakker met allemaal muggebulten. In de badkamer werd ik verrast met een gigantische kakkerlak. Toen ik vervolgens mijn zak met cornflakes opende en in mijn bordje deed, bleek deze vol te zitten met kleine miertjes en toen ik ‘s middags in het restaurant ging eten vloog er een vlieg in mijn drinken…

 

Ook moet ik wennen aan het eten. Ze eten hier veel rijst en vlees en zo goed als geen groente. Ook eten ze vaak rijst en aardappels of patat samen. Alles wordt eerst gebakken met heel veel olie en ze doen er graag een sausje bij van mayonnaise gemengd met ketchup. Niet echt een gezond dieet dus! Terwijl ik dit aan het schrijven ben verlang ik naar aardappels, groente en een gehaktbal... Waar ik wel heel gelukkig mee ben is het ijs en gebak dat je hier redelijk goedkoop kan halen. Het is een treat om naar het plein in de stad te gaan voor een heerlijke chocoladecheescake of een gigantisch ijsje. Niet alleen maar afzien dus…

Ik heb vorige week een nieuw rooster gekregen en ik zal nu voornamelijk op het jongenshuis gaan werken en bijna niet meer op het meisjeshuis. Er zijn zo’n 25 jongens op het jongenshuis dus een heleboel nieuwe gezichten en namen om te leren kennen (de jongen op deze foto is de jongste). Ik heb nu drie keer gewerkt op het jongenshuis en ik merk dat de jongens iets makkelijker in het contact zijn en iets meer geduld hebben met mijn gebrekkige Spaans. Het is wel apart om je te realiseren dat dit jongens zijn die op de straat geleefd hebben en een heel ander leven gehad zouden hebben als zij niet in het opvanghuis terecht hadden gekund. 

Toch is hun leven nu ook verre van ideaal. Het lijkt me moeilijk om niet bij je ouders terecht te kunnen voor liefde, zorg en aandacht. Het zijn jongens die letterlijk aan de kant gezet zijn en als vuilnis behandeld zijn en geleefd hebben. Dat doet iets met je zelfbeeld. Soms zie ik een van hen treurig voor zich uit kijken en dan vraag ik me af wat er in hun gedachten omgaat. Dat zijn momenten dat ik graag even naast ze zou gaan zitten voor een praatje, maar dat lukt dus niet met de taal en dat is dan wel frustrerend. Er werken te weinig mensen om echt op een dieper niveau in deze jongens te investeren. Het personeel draait shifts dus de jongens zien steeds andere mensen, die voor kortere of langere tijd blijven. De mensen die werken moeten hun aandacht verdelen over 25 jongens. Dit alles maakt het moeilijk voor de jongens om een diepere band op te bouwen met het personeel en om hen echt in vertrouwen te nemen. Er blijft dus nog een nood….

Het is daarom des te bijzonderder om te zien hoe de liefde en praktische zorg die de jongens krijgen toch een groot verschil maakt en hoe ze lol kunnen maken met elkaar. Het volgende filmpje heb ik een paar weken terug gemaakt en is interessant voor diegene die het filmpje hebben gezien dat in mijn eerste post staat onderaan dit blog (vanaf minuut 19.00) en dat ik ook in de kerk heb laten zien. De jongen die aan het dansen is is namelijk dezelfde jongen als de jongen uit het filmpje (ik heb ook kort iets over hem geschreven in mijn vorige post).

 

eerste dagen in Bolivia

Toen ik donderdagmiddag het vliegveld van Santa Cruz uitging leek het alsof er een warme fohn in mijn gezicht blies, alles was stoffig, plakkerig en warm. De eerste dagen heb ik met Iris en Joel opgetrokken. Zij hebben mij o.a. meegenomen naar een restaurant waar ik kon kiezen uit typische gerechten uit Santa Cruz, voornamelijk rijst met vlees, of barbecue met o.a. hart en ingewanden en allerlei niet thuis te brengen vlees. Daar heb ik me maar nog niet aan gewaagd...

Op zondagavond ben ik naar het personeelshuis verhuisd dat op het moment omgebouwd wordt tot reintergratiehuis voor de meisjes. Over twee weken komen hier ook drie voormalig straatmeisjes wonen, die hun opleiding hebben afgerond en nu de laatste fase van hun verblijf met operation restoration in zullen gaan. In de foto zie je mijn kamer, waar ik nu alleen slaap, maar waar binnenkort ook twee Nederlandse meisjes zullen komen wonen.
Er is hier ook een jong stel dat een opleiding doet voor digitale media. Ik ben samen met hen en met Roger & Isha (de oprichters van operation restoration) naar de verschillende huizen voor de jongens en meisjes gegaan waar zij foto's en fimpjes hebben gemaakt. Zo heb ik meteen een heleboel gezien. Ook mag ik een aantal van hun foto's voor mijn blog gebruiken.

Op donderdag zijn we 's morgens en 's avonds de straat opgegaan. Dit was behoorlijk heftig, omdat je geconfronteerd wordt met de realiteit waarin deze jongeren leven en ziet wat het leven op de straat met hen doet. Ik moest af en toe mijn tranen inslikken.
Als we in de avond net aankomen zit er een jongetje op de grond tegen de muur, met een potje lijm voor zijn neus. Hij ziet er vies uit, zijn kleren zijn gescheurd en hij zit voorovergebogen, met zijn ogen naar de grond. Iedereen loopt hem voorbij. Larry, een van de teamleden, loopt echter naar hem toe. Hij gaat naast hem zitten, slaat zijn arm om hem hen en maakt een praatje met hem. Het jongetje leeft langzaam op. Wanneer er meer mensen van het team aankomen, komen er ook verschillende straatjongeren bij.

Sommige van hen zijn helemaal high van de drugs. Ze zitten onder de littekens en kijken glazig uit hun ogen, maar door de drugs zijn ze erg opgetogen en een van hen gaat spontaan zijn "getuigenis" vertellen voor de camara. Allemaal willen ze graag op de foto, het liefst samen met leden van het team. Ook houden ze ervan om knuffels te geven aan de mannelijke leden van de team. Het jongetje dat op de grond lag doet nu ook mee en lacht nu af en toe. Het is een bijzonder schouwspel en mensen die langsrijden kijken onze kant op, waarschijnlijk zich afvragend wat zich hier nu allemaal afspeelt.

De volgende avond gaan we naar het jongenshuis. Er is die avond een dienst. De jongens maken zelf muziek. Na afloop van de dienst gaan ze omstebeurt achter het drumstel. Een jongetje doet allerlei gekke dansjes waar ze allemaal een hoop lol om hebben. Het blijkt het jongetje te zijn dat ik in de video in mijn vorige post heb laten zien. Hij is namelijk de straat afgekomen en woont nu ook in het jongenshuis. Hij bleek open tbc te hebben en moest naar het ziekenhuis voor behandeling. Als hij niet van de straat was gegaan dan had hij nu niet meer geleefd...

Donderdag ben ik met Suzette naar het meisjeshuis gegaan waar ik zal gaan werken (in de foto hier boven zie je het prachtige uitzicht vanuit dit huis). Het is voor de meisjes nog moeilijker om van de straat af te komen dan voor de jongens. Ook lopen ze vaak weer weg als ze eenmaal in het huis zijn. Ze werken al vanaf hele jonge leeftijd in de prostitutie, wat voor hen een manier is om makkelijk aan geld te komen. Ze zijn emotioneel zeer beschadigd en vaak instabiel, waardoor ze soms impulsieve beslissingen nemen. Op het moment zijn er 7 meisjes in het meisjeshuis, waarvan er dus drie gaan verhuizen naar het voormalig personeelshuis, waar ik woon. Ik vind het moeilijk om contact met de meisjes te maken omdat ik de taal niet spreek. Af en toe probeer ik stuntelig een zinnetje te zeggen. Gelukkig blijven ze vriendelijk en geduldig.

De meisjes houden erg van dansen en in de middag laten ze mij verschillende dansen zien. Op een gegeven moment pakken twee van de meisjes allebei een mooie lange rok, waarmee ze verlegen een dans ten uitvoer brengen. Ook proberen zij mij dansstapjes te leren, zo krijg ik een cursus streetdance en salsa dans van hen.

Op de terugweg laat Suzette mij zien hoe ik moet reizen. Eerst moet ik een stukje op een zandweg lopen, die met een regenbui in een enorme modderpoel verandert. Vervolgens moet ik een taxi nemen, die zoveel mogelijk mensen onderweg oppikt, dat betekent dat je achterin met z'n vieren zit en voorin met z'n drieen, volledig op elkaar geplakt dus. Ik moet dan overstappen naar een busje, waar iedereen ook op elkaar geplakt staat. Er zijn geen haltes, dus je moet goed opletten wanneer je eruit moet en dan heel hard "pare por favor" roepen. Als de chaufeur je niet hoort dan rijdt hij gewoon door....

Nog een maandje...

Woensdag 4 januari zal ik op het vliegtuig stappen. Diezelfde avond zal ik overnachten in Lima in Peru, om de volgende dag verder te vliegen naar Santa Cruz in Bolivia. Daar zal het zomer zijn; regenseizoen en ongeveer 33 graden. Dat wordt even omschakelen dus. De eerste dagen zal ik optrekken met Iris en Joel. Iris is een goede vriendin van mij die ruim twee jaar geleden is getrouwd met de Boliviaanse Joel. Zij hebben net een zoontje gekregen dus die zal ik voor het eerst ontmoeten!

Na een paar dagen acclimatiseren zal ik gaan helpen met het werk onder de straatkinderen. Zoals ik nu heb begrepen zal ik vooral gaan werken in het meisjeshuis. Dit is een huis waar 15 Meisjes met hun kinderen wonen. Op de volgende link kan je daar meer over vinden: elalfarero. Ik heb van Iris begrepen dat het werken met de meisjes moeilijker is dan met de jongens, omdat je met de meisjes meer tijd nodig hebt om vertrouwen op te bouwen. Ik vind dit best spannend, omdat ik de taal nog niet goed ken. Dat wordt handen- en voetenwerk dus, maar ik bid dat God mij liefde geeft voor deze meisjes en dat ik deze liefde naar hen zal kunnen communiceren hoe gebrekkig dat ook mag gaan. Ik doe ook erg mijn best om Spaans te leren, maar ik heb geen talenknobbel, dus het voelt een beetje als een slak die een marathon probeert te lopen. Ik kom niet echt vooruit, maar ik blijf het proberen…

Ik zal ook af en toe mee gaan met het team dat de straat op gaat om contact te maken met de straatkinderen. In mei 2010 zijn er verschillende uitzendingen op tv geweest in het programma Nederland Helpt over het werk onder de straatkinderen. Een uitzending die mij met name heeft geraakt is de volgende (Het gedeelte over Bolvia begint later vanaf minuut 6.40 en dan weer vanaf 19.00):

Door op deze link Nederland Helpt Bolivia te klikken en te zoeken op mei 2010 kan je ook de andere uitzendingen bekijken.

De komende tijd zal ik op deze blog mijn belevenissen gaan bijhouden, dus tot snel!